طرف چمن و طواف بوستان بی لاله عذار خوش نباشد
رقصیدن سرو و حالت گل
بی صوت هزار خوش نباشد
بل یار شکرآب و گل اندام
بی بوس و کنار خوش نباشد
هر نقش که دست عقل ببندد
جز نقش نگار خوش نباشد
جان نقد محقر است حافظ
از بهر نثار خوش نباشد

شمعیام بیخودی، شعله میسوزد درونم،
پروانه نیست کس، که بخواند این آهنم،
میپندارند خوشم، در نگاهِ نیمه خواب،
خاکسترِ شبم، آفتابِ دروغینِ صبح!